از بازی‌های المپیک ۱۹۴۸ لندن بود که ایران شروع کرد به فرستادن تیم‌هایش به مسابقات بین‌المللی...روش‌های غربی‌ها در ورزش شد توجیه کاهش شدید حضور ایران در مسابقه‌های بین‌المللی...بعد از کشمکشی علنی میان مسئولان وزارت امور خارجه و سازمان تربیت بدنی به ورزشکاران ایران اجازه داده شد با آمریکایی‌ها مسابقه بدهند اما با اسرائیلی‌ها نه...اوایل دههٔ ۱۳۷۰ تلویزیون شروع کرد به پوشش رخدادهای ورزشی مهم، حتی بازی‌های جام جهانی ۱۹۹۴ آمریکا...مسابقات بین‌المللی به ایران امکان می‌دهد جزئی از جامعهٔ جهانی باشد.

در ایران آدم‌ها نه شکست آمریکا بلکه پیروزی تیم خودشان را جشن گرفتند، اما در جاهای دیگر خاورمیانه، شکست ایالات متحده را جشن گرفتند...دیپلماسی ورزش هیچ اثری در سطح روابط میان دولت‌های ایران و ایالات متحده نگذاشت...تب فوتبال اواخر دههٔ ۱۳۷۰ در ایران، یکپارچگی ملی را بالا برد...متعاقب جام جهانی ۱۹۹۸، پیوستن ایران به جامعهٔ جهانی جلوهٔ نمادین پررنگتری هم یافت وقتی بسیاری از بازیکنان قدر ایرانی شروع به بازی در تیم‌های فوتبال خارجی (عمدتا آلمانی) کردند.